Selam!

İnsan daha ne kadar kırılabilir derken bir kez daha kırıldığım bir  noktaydım... Artık öylesine kırılmıştım ki saçlarımdan parmak uçlarıma kadar hissedemiyordum ne halde olduğumu. Geçen zamanın farkında değildim. Hatalarımı bir kitabı hızlıca tarar misali gözden geçirirken böylesine bir sevdayı kalbime düşerene 'en sevgiliye' şükrü unutmuştum. yeniden sığındığım da her duamda gözyaşlarımı silen derdimin yegane dermanı olana koca bir ŞÜKÜR. 

Gün geçtikce iyileşeceğim biliyorum nerden mi? etrafımdaki tecrübeli otorite sayılabilecek dostlardan :) 

O gün gelene dek deli gibi kek poğaça börek yapıp, kitap serileri bitirip, onlarca dizi sezonları, gsm hattımın tarifesindeki dakikalarca dostlarımı arayıp hunharca ağlayıp sonra gülüp kapatana dek...
O gün gelecek beni gün gün olgunlaştıran bu acıya tekrar şükredeceğim inanıyorum...Selam!